ADHD jest zaburzeniem, które nadal jeszcze budzi wiele kontrowersji i sprzecznych opinii, w większości powodowanych nieznajomością tego zjawiska. Z tego powodu zebrano w artykule najważniejsze zagadnienia, przedstawiono etiologię, przywołano objawy, wyjaśniono najczęściej pojawiające się wątpliwości, związane z nadpobudliwością psychoruchową. Powszechność występowania ADHD jest przesłanką, aby każdy miał choćby szczątkową wiedzę na ten temat.
Opisując ADHD, można mówić o trzech głównych grupach objawów, związanych ze zwiększoną impulsywnością, nadmierną aktywnością ruchową oraz trudnościami ze skoncentrowaniem się i utrzymaniem koncentracji uwagi. Objawy te muszą być obserwowalne przed ukończeniem siódmego roku życia i utrzymują się z różnym nasileniem przez całe życie.
Specjaliści upatrują przyczyn ADHD w genach – jest istotnie większe prawdopodobieństwo, że dzieci rodziców z ADHD również będą cierpiały na ten syndrom. Bardzo ważnym czynnikiem dla prawidłowego rozwoju dzieci z ADHD jest zapewnienie im prawidłowej diagnozy, a potem opieki i terapii. Bez tego skazane są na społeczne odrzucenie, zaś w przebiegu zaburzenia pojawiają się komplikacje. Mogą to być zaburzenia opozycyjno-buntownicze, sięganie po używki, przestępczość, depresja, samobójstwa. Jednak prawidłowa diagnoza i terapia podjęta we właściwym czasie umożliwiają pełne dostosowanie do społecznych norm i normalne życie.
Nadpobudliwość psychoruchowa poddaje się terapii (chociaż nie da się jej „wyleczyć jak grypy, można natomiast złagodzić jej objawy). Podstawową metodą jest psychoterapia, a w szczególnie uciążliwych przypadkach wymagane jest włączenie farmakoterapii. Substancjami, które podawane są w leczeniu ADHD są metylfenidat albo atomoksetyna. Dla prawidłowego i skutecznego przebiegu terapii konieczne jest odpowiednie dostosowanie środowiska oraz odpowiednie podejście osób z otoczenia osoby cierpiącej na ADHD. W związku z tym powinny one przejść szkolenia o ADHD, czytać artykuły o ADHD, uczestniczyć w konferencjach, bywać na ADHD forum, a przede wszystkim stosować się do wskazań lekarzy, czy psychologów prowadzących terapię.